Tranen in de ogen van de dierenarts. Er komt een moment dat je met elkaar de opties bespreekt. Foto’s vergelijken – de artrose is verergerd. Het inspuiten heeft niet geholpen. De kreupelheid is blijvend. We hebben dit eerder samen meegemaakt. We plannen een datum voor het afscheid.
Zhir, mijn ‘once in a lifetime’– paard.
In 2022 constateerde de dierenarts artrose. Hij was positief over de vooruitzichten en de behandeling. Artrose is onomkeerbaar maar wel te stabiliseren. Met speciaal beslag, een supplement en inspuiten stuurde hij me weg. Twee jaar heeft het prima geholpen.
In september 2024 was het mis. Dus na een paar weken aankijken naar de dierenarts. De kroonrand was overvuld, dus weer ingespoten. In oktober 2024 besloot ik dat Zhir met pensioen mocht. Niet meer optrainen naar het hoogste niveau. Niet veel later trapte Zhir een ijzer eraf en was weer kreupel. Dus revalideren met ontstekingsremmers. Maar ook dat mocht niet baten. Hij bleef niet goed. Je zag het bij het uit de box komen, in de stapmolen. De foto’s bevestigden het antwoord.
Voel de pijn van niet willen missen. Zijn hoofd zien als ik op stal kom, zijn lippen voelen tegen mijn hand. Zijn bijtjes als ik de deken opdoe. Het geschraap als een ander paard eerst eten krijgt. Het gevoel dat hij me geeft, als je op hem zit.
Dankbaar ben ik. Dat ik dit paard heb mogen rijden. Heb alles wat ik kan en weet op hem geleerd. Heb heel veel dingen verkeerd gedaan, maar hij heeft het me niet kwalijk genomen. Hij vertrouwde me. We hebben een hele mooie weg afgelegd. En echt samen, alle stappen.
Dit is uiteindelijk de verantwoordelijkheid van een paardeneigenaar. Je moet de beslissing nemen. Ik had heel graag nog een paar jaar buitenritjes willen maken. Het mag niet zo zijn.