Xander Noë, 1 november 2018
Mijn werkleven is 5 jaar geleden ingrijpend veranderd. Bijna 40 jaar heb ik een kantoorbaan gehad. Binnen gewerkt. En nu, nu ben ik bijna altijd buiten, in weer en wind. Ik zit veel in de auto op weg naar een klant. Mijn weken zijn nooit hetzelfde, mijn afspraken veranderen heel vaak. Met zoveel variabelen kan er van alles gebeuren! Paard, ruiter, rijbaan, weer, Corona en natuurlijk ook met mij. In alle levens gebeurt nu eenmaal veel. Ik had niet verwacht dat het aantal leerlingen dat ophoudt zo groot zou zijn. In 5 jaar tijd heb ik zo’n 150 leerlingen gezien. Perioden van enorme drukte en van te veel rust wisselen elkaar af. Mijn klanten zijn blij om me te zien. Ze kijken uit naar de les, dat is een heerlijk gevoel.
Ik ben een betere instructeur geworden. Ben er nog lang niet, maar ik kan de ervaringen van de afgelopen jaren meenemen in mijn instructie. De hoeveelheid paarden die je ziet, de verschillende typen ruiters, met bijbehorende motoriek, hoe meer ik zie, des te meer ik leer. Privélessen, verenigingslessen en manegelessen, incidentele springlessen, wedstrijdbegeleiding – elke les heeft zijn eigen dynamiek. Op de terugweg denk ik na. Wat deed ik goed en wat kan beter?
Bestudeer heel veel collega’s. Niet alleen de rijtechniek, maar ook de aanpak. Kijk eindeloos veel filmpjes van lessen, clinics en wedstrijden en lees veel over mijn nieuwe vak. Ik ervaar dat ik aan het begin sta. Dat ik zoveel te leren heb. Dat ik steeds beter doorgrond wat de essentie van goed paardrijden is.
Manege
In deze 5 jaar heb ik ook bijna de helft ook op maneges les gegeven. Bijzonder om te merken dat lesgeven aan iedereen leuk is. Dat het lukt om ook in groepen zicht te houden op het individu. De keuze voor een passende pony of een passend paard, aanwijzingen die aansluiten bij de ruiter. Ook lesgeven in elke fase van leren paardrijden is leuk. Heb geleerd dat je de rijtechniek van het begin af aan kunt uitleggen op dezelfde manier als die ik gebruik voor wedstrijdruiters. Misschien is dat wel de crux. Ik neem het leren van iedereen serieus. En doe dat door ook ‘paardentaal’ te gebruiken. De feedback van ruiters/amazones raakt me. Heb twee keer afscheid genomen en op zulke momenten merk ik dat ik verschil heb kunnen maken. Mijn aanpak (ik doe niets bijzonders, geef gewoon les) raakt mensen. Ik kan het individu zien en daar een plannetje op maken, zodat zij (overwegend zij) leren.
Op de manege heb ik “mijn paardenouders” ontmoet. Een heerlijke groep ruiters, ontstaan vanuit de gedachte dat het leuk zou zijn om de meelevende, enthousiaste ouders langs de bakrand ook de mogelijkheid te geven om zelf te ervaren wat hun kinderen zo ontzettend leuk vinden aan paardrijden. Zo ontstond een les gevuld met beginners, ouders die ooit wel op een paard hadden gezeten en gevorderde ruiters die lang geleden hebben gereden. Een bont gezelschap. Na de les een gezamenlijke borrel. De gesprekken gaan over van alles en zijn sprankelend. Unieke warme persoonlijkheden met prachtige verhalen en interessante levens. Het is een cadeau dat zoiets moois kan ontstaan vanuit een eenvoudig idee.
Een goede vriend van mij is top-ondernemer. Natuurlijk weet je ook wel dat je businessmodel niet klopt, meldde hij fijntjes. Nee het klopt niet. Twee uur voor een les van driekwartier is niet echt rendabel. Maar nou en?
Waar gaat het om? Ik wil dat mijn klanten genieten van hun paarden. Handvatten krijgen om beter te gaan rijden. Meer kennis vergaren, vaardiger worden, het ruitergevoel ontwikkelen en vooral genieten. En ik? Ik wil dat ik elke les iets toevoeg. Dat de ruiters ’n stapje dichter bij hun doel komen en dat zij in de tijd tot de volgende les, kunnen oefenen.
De ervaringen die ik in de afgelopen jaren heb opgedaan – en dan denk ik ook aan de mooie landweggetjes in de optrekkende mist, de dikke regendruppels, de vrieskou die de lucht beroert, de paarden – hun orenspel, gezichtsuitdrukkingen, en misschien nog het mooiste een tevreden paard na de training, de ruiters die soms extravert en soms introvert genieten. De gezichtsuitdrukkingen als ‘het gevoel’ daar is, van dat al word ik ontzettend blij.