5 maanden en 5 jaar zijn de jongens nu bij ons. Dit keer met z’n vieren uit eten om te gedenken dat onze pleegzoon vijf jaar geleden kwam. Onze drie-eenheid is voorgoed weg. Ik zoek naar woorden die uitdrukken wat ik voor hem voel. Op welke manier ik duidelijk kan maken wat hij betekent. Hou ik van hem? Ben ik aan hem gehecht? Ik denk dat het woord “belangrijk” het beste weergeeft wat ik voor hem voel. Hij worstelt met de volwassenheid. Leert wat werken is, bouwt een wereld op en wordt verliefd. Hij vertoont nog veel pubertrekjes, reageert geagiteerd, neemt weinig verantwoordelijkheid, legt oorzaken buiten zichzelf en dan opeens verrast hij me, door op zijn manier bij te dragen aan onze nieuwe gezinssituatie. Met speels gemak lost hij dagelijkse beslommeringen op. Hij is direct, grappig en bereikt in korte tijd dat wat er moet gebeuren. De grote broer is effectiever dan de pleegvader. Als ik vervolgens vraag of hij zijn kamer opruimt, schakelt hij moeiteloos naar zijn pubermodus.
Zijn gezicht is bleek als hij terugkomt van een weekend bij zijn vader. Ik probeer te peilen wat onze jongste pleegzoon denkt, hoe hij zich voelt. Hij lijkt neerslachtig. Vindt hij het leuk bij ons? Of ziet hij er tegenop om terug te komen? Ik ben wat ongerust. Wellicht hebben wij te veel regels, te veel rust en regelmaat waardoor het verschil te groot is. Het kan ook zijn dat hij worstelt met de loyaliteit. Zijn thuis is daar, terwijl hij steeds meer went aan hier. Werelden van verschil. Ik realiseerde me vanmorgen dat onze oudste pleegzoon door eenzelfde proces ging. Hij was ook lastiger als hij van een bezoek terug kwam. Lastiger in de zin van onbereikbaar, gesloten, soms brutaal.
Twee jongens: zo verschillend en zo veel overeenkomsten. Blijkbaar verloopt ‘leren leven in een ander thuis’ volgens dezelfde wetmatigheden. Je moet uiting geven aan je gevoel, je ouder(s), familie een plek geven naast, of in samenhang met je nieuwe thuis. En daar moet je ook leren wat de regels van het spel zijn, en hoe je daar in past. Ik kan er naar gissen, maar ik weet het niet, wat het betekent om constant te moeten schakelen tussen wisselende werkelijkheden, waarbij je ook nog om moet gaan met gevoelens die horen bij jouw levensfase. Dat moet wel hondsvermoeiend zijn, toch?