Het is ongelooflijk spannend geweest afgelopen dagen. De examenfraude maakte dat wij nog een dag moesten wachten. De school heeft er nog een schepje bovenop gedaan en belde niet. De tijd verstreek en het wachten werd bijna ondraaglijk. Iets na drieën kwam de uitslag op de website van de school. Onze pleegzoon is geslaagd en niet zo maar geslaagd. hij heeft mooie cijfers. Super trots dat hij zijn school zo afrondt.
In 2010 stond het er anders voor. Hij had geen enkel schoolritme, nauwelijks studievaardigheden en geen aansluiting in de klas. Hij bleef zitten omdat hij te veel gemist had, eigenlijk al vanaf de eerste dag op de middelbare school. Het jaar er op lukte het niet om naar de HAVO te gaan. En niet door een gebrek aan intelligentie. Zijn pas verworven vrienden gingen naar een ander gebouw. Hij bleef alleen achter. Het was moeilijk om aansluiting te vinden.
Natuurlijk is het niet vlekkeloos gegaan. Huiswerkbegeleiding, waarbij hij zijn charme botvierde op een jonge pedagoge. Examentraining; omdat het moest. Het gebruiken van een agenda ( niet dus). Een puinhoop van aantekeningen en boeken. Een doorlopend verschil van mening over wat serieus studeren is. Onze pleeg vond dat als hij anderhalf uur op een dag studeerde dat hij een hele kerel was. Ik heb altijd gezegd dat hij de hersens heeft voor meer, maar de vaardigheden en discipline mist om er in het schoolsysteem gebruik van te maken. Hij kaatste terug dat hij er eenvoudig weg niet meer voor hoefde te doen.
Van ‘ net niet’ naar ‘ alles lukt’ – het leven ziet er zoveel mooier uit. Hij staat op de drempel van volwassenheid. Een galafeest, de introductiedag op de nieuwe opleiding en een vakantie zonder ( pleeg)ouders en met vrienden. Met zijn zus gaat het inmiddels ook goed. Beide levens zitten in de lift. Wat is er mooier dan dat?