De kerst is een periode van reflectie en bezinning. Tijd om na te denken over wat werkt en niet werkt. Ik ben mezelf behoorlijk tegen gekomen. De conclusie van het denkwerk: ik kan niet loslaten. Ik wil mijn pleegkinderen behoeden voor verder leed, zij hebben meer dan genoeg meegemaakt, ik wil dat hun leven zich rimpelloos voltrekt en dat hun levenspad geplaveid is met liefde en geluk. Ik durf de ruimte niet te geven die nodig is om een eigen leven op te bouwen. Heb bevestiging nodig dat hun leven niet snel afglijdt en leidt tot financieel wanbeheer, vervuiling en structuurloosheid. Het denkwerk leidt ook tot de erkenning dat de problemen waar wij tegenaan lopen zo groot zijn, dat wij het niet alleen kunnen oplossen.
Beide jongens hebben meer nodig dan wij kunnen bieden. Zij moeten hun verleden accepteren en integreren in hun huidige leven. En daar kunnen wij ten dele bij helpen, wij vormen immers een onderdeel van hun nieuwe systeem.
`De jongen die opgroeide als hond` gelezen. Inzicht in wat het betekent om een trauma in je vroege jeugd te hebben opgelopen. Schrijnend, soms aangrijpend, wel wat Amerikaans, maar goede gedachten om naar ons verder te helpen. Het leert mij om ander gedrag te vertonen en om de jongens te volgen in hun ontwikkeling. Mijn eigen grenzen zijn ondergeschikt. En dat is ongelooflijk moeilijk.
Niet langer opvoeden vanuit het bieden van rust, regelmaat en reinheid. Maar kijken wat de jongens nodig hebben gezien de trauma’s uit hun verleden. En dat is op de verschillende vlakken anders en betekent voor ons een perspectiefwisseling. Natuurlijk wisten wij dat pleegzorg niet makkelijk is, maar deze zwaarte heb ik niet voorzien.