“Weet niet” is het standaard antwoord op willekeurige vraag. Het lijkt alsof hij geen moeite doet, om te bedenken wat hij wil, wat de mogelijke uitkomst kan zijn, of waar hij informatie kan vinden. Althans dat dachten wij tot zijn therapeut ons vertelde dat hij eenvoudigweg het echt niet weet! Onze jongste pleegzoon is niet opgevoed, alles wat hij heeft geleerd heeft hij zelf bedacht, gezien en geïnterpreteerd. Hij kan geen verbanden leggen omdat hij daar nooit mee geholpen is. En of hij het nog ooit gaat leren is de vraag. Wij zullen elke dag opnieuw de verbanden hardop moeten vertellen, stap voor stap. En ons niet laten afschrikken door zijn norse houding, de ongeïnteresseerde blik of het één dimensionale gebrom.
Op school gaat het ronduit slecht. Hij misdraagt zich en is ontzettend handig om volwassenen buiten spel te zetten. Hij antwoordt eenvoudigweg niet meer. Hij keert in zichzelf, reageert niet en blijft zitten waar hij zit. School kiest er voor om ons te bellen, in de hoop dat wij het antwoord weten. Helaas, het feit dat er een directe lijn is met school is voor hem aanleiding om zijn gedrag in alle hevigheid voort te zetten. School geeft hem het signaal dat zij hem niet aankunnen.
Twijfel alom over hoe wij dit moeten aanpakken. Je kunt hem niet door elkaar schudden. En je wilt dat hij zich geborgen voelt, ook als wij de veelvuldige voorvallen op school bespreken. Maar je wilt ook dat hij moeite doet, inspanning pleegt. Hij leeft in zijn eigen wereld, van doen waar hij zin in heeft, zijn telefoon is heilig en hij weet niet hoe je op een andere manier invulling geeft aan leven. Moedeloos kun je er van worden, als hij niet praat, in elkaar krult en een dekentje over zich heen trekt, Ik ga maar tegen hem aan liggen, om hem te laten voelen dat hij veilig is, dat ik van hem hou.
Voor mij is het de eerste keer in al die jaren dat ik me afvraag waarom wij pleegkinderen hebben? Er is de laatste periode geen vreugde in huis. De beide jongens worstelen met zulke ingrijpende problemen, die voortkomen uit hun verleden. Het onvermogen om ze werkelijk te bereiken. Natuurlijk bieden wij ze een veilige plek, ervaringen die ze in ieder geval meenemen, maar ook bij ons voelen ze verdriet, afwijzing en ervaren ze dat ze anders zijn. In onze wereld “voldoen” ze niet.
Stel je voor; je bent vijftien en je komt voor het eerst in aanraking met een gezin, dat naast leuke dingen doen ook regels stelt. Je verplicht om deel te nemen aan het sociale verkeer, verwachtingen heeft. Terwijl je in al die jaren ervoor kon overleven door niet echt op te vallen. Je tijdig terug te trekken. Gebruik te maken van de zwakke volwassenen om je heen. Dat is praktisch niet te bevatten. Wij zijn steeds uitgegaan van rust, regelmaat en reinheid, van een veilig huis, aandacht en zorg. Maar wat als je alle spelregels niet kent? Wat betekent het dat er nog nooit iemand is geweest die er echt voor jou was, die voor jou gezorgd heeft. Wat gebeurt er in jouw hoofd ? Hoe leer je al die onuitgesproken vanzelfsprekendheden en hoe leer je jouw eigen overlevingsmechanisme los te laten en je over te geven aan pleegouders ?
Mowgli werd verliefd en verruilde de jungle voor het gewone leven, helaas is het in het echt immens ingewikkelder.