Dikke tranen rollen over zijn wangen, hij weet het niet meer. De aanleiding is een kleinigheidje dat ik meebracht uit de stad. Hij komt bij me staan en zegt dat hij zo veel krijgt, en dat het niet goed voelt. Met wat doorvragen geeft hij aan dat hij worstelt met thuis en hier. Met het feit dat hij nooit meer thuis kan wonen, en dat hij het hier zo goed heeft. Vakantie betekent vaker bij zijn vader zijn waardoor hij zich waarschijnlijk steeds beter realiseert wat zijn werkelijkheid is.
Onze jongste pleegzoon heeft veel verdriet en dat kan ik niet wegnemen. Zijn bevattingsvermogen maakt dat hij op gezette tijden de pijn ervaart van het niet meer thuis kunnen wonen. Het enige dat ik hem kan leren, is aanvaarden dat de pijn er is. Niet wegpoetsen, vergoelijken of bagatelliseren, nee het is en blijft een pijn die hij zijn leven lang met je meedraagt. Mijn hart huilt mee.
De oudste is niet over, het schakeljaar is niet gelukt. Dat is de tweede keer op rij dat een schooljaar niet succesvol wordt afgesloten. En niet omdat hij het niet kan, maar omdat hij er te weinig voor gaat. Hij doet er luchtig over, maar stiekem denk ik dat hij er wel over piekert. Hij gaat een jaar werken en probeert toelatingsexamen te doen op de toneelschool. Mijn hart huilt, is dit de opmaat naar een leven van pogingen en mislukkingen?
Talent te over. Hij acteert, zingt, schrijft en speelt gitaar, accordeon, synthesizer. Hij is zo´n bijzonder mens. Talent alleen is niet goed genoeg. Je kunnen vastbijten in een klus, dingen kunnen doen omdat het je helpt ergens te komen. Jezelf een bepaalde discipline opleggen, zodat je iets volbrengt. De consequenties van keuzes aanvaarden, met de minder leuke kanten die daarbij horen. Gaat hij dat ooit leren? Onze oudste worstelt met zijn leven, en ik kan hem daarbij nauwelijks helpen. Ik ben het tegenovergestelde, weinig specifieke talenten, maar een ijzeren discipline en een groot doorzettingsvermogen. En mijn voorbeeld inspireert hem niet.
De problemen die op het levenspad van de jongens komen zijn ingrijpend. Ik weet niet zo goed hoe verder, wat kan ik bieden meer dan een luisterend oor, hulp aan de zijlijn bij het opbouwen van een zelfstandig leven. Ik ervaar een ingrijpende pijn, de grens wat ik kan bieden. Ik gun ze beiden dat het alleen maar bergopwaarts gaat. Zij hebben meer dan wie dan ook verdiend dat het leven zich goed ontwikkelt. Met al mijn liefde kan ik niets doen, zij zullen een antwoord moeten vinden op de problemen waar zij voor staan. Hoe leer je te wonen in een ander huis? Hoe leer je doorzettingsvermogen op latere leeftijd?