Het kan altijd erger. Onze prachtige pleegzoon heeft weer een stap gezet om zijn leven en daarmee dat van ons nog ingewikkelder te maken. Hij ging eenvoudigweg niet meer naar school. Hij lag in bed en reageerde niet meer; hij poetste zijn tanden niet, douchte dagenlang niet en ondanks de hoge temperaturen dronk niet of nauwelijks.
Onze zoektocht naar hulp in deze crisis begon. Al onze hulpverleners werken parttime, dus toen ik echt hulp nodig had, was niemand bereikbaar. De welwillende collega´s die mij vlak voor het weekend te woord stonden, kwamen niet veel verder dan goedbedoelde adviezen. ‘Heeft hij niemand om mee te praten?’ ‘Nee, een dwangmaatregel is niet mogelijk, dan moet hij een gevaar vormen voor zichzelf’, `laat hem maar liggen en zeg niets, dan komt u het weekend zonder verder conflicten door!` In de week erna bleek dat het buurtteam de gekozen oplossing van pleegzorg niet goed vond. Niet dat zij een alternatief boden, nee zij vonden het geen goede oplossing. Onze noodkreet dat wij het niet volhouden, werd met groot gemak terzijde geschoven.
Na de crisis ging onze jongste telg naar school. Hij vond het niet nodig om toetsen te maken. De consequentie was dat hij zijn telefoon moest inleveren. Tot onze verbazing leverde het innemen van zijn telefoon een heel ander kind op. Hij was aanvankelijk vreselijk boos, mokte en trok zich terug. Maar na een paar dagen veranderde zijn gedrag. Hij werd toegankelijker, keek ons meer aan en praatte in plaats van zijn gebruikelijke gebrom. Hij heeft zijn telefoon weer terug. Jammer dat wij hem deze niet helemaal kunnen ontzeggen. Ik opteer wel voor een telefoon-loos kind.
Doubleren in de 3de van het VMBO lijkt kansloos. Hij heeft het afgelopen jaar niets gedaan, kwam en ging wanneer hij wilde en was niet te sturen. Er is een mogelijkheid voor leerlingen zonder diploma om over te stappen naar een zogenaamde Entree-opleiding. Het risico ligt in het feit dat hij slechts éénmaal een dergelijke opleiding mag doen, waarmee het dus extra belangrijk is dat hij deze opleiding haalt. En doordat hij niet gemotiveerd is, kunnen wij niet inschatten of hij het oppakt. Als hij iets niet ziet zitten, of iets te moeilijk vindt, haakt hij onmiddellijk af.
Hij heeft een baan gevonden, een voorwaarde voor de nieuwe school. Wij dachten dat hij daarmee zijn aanname had veilig gesteld. Echter de nieuwe school heeft zeer ernstige twijfels. Een kind zonder motivatie, die op het VMBO constant begeleid is, en op een MBO alles zelf moet doen, hoe kansrijk is dat? Wij hebben een extra gesprek kunnen bepleiten. De vraag is of hij hen kan overtuigen van zijn motieven. Natuurlijk proberen wij hem daar op voor te breiden, helaas leiden onze gesprekken weer tot zijn bekende gedrag; brommen, niet reageren en weglopen.
Pleegzorg is door de budgetten heen en dat betekent, crisis of niet, dat er een behoorlijke vertraging optreedt. In overleg hebben wij een tweesporenbeleid gekozen. Begeleid kamerbewoning opstarten en analoog een traject om ons te ondersteunen bij de opvoeding. Een gemeentelijke commissie verleent toestemming is nodig en de aanvragen verlopen via het buurtteam. Het gevolg: we zijn al weer weken verder.
Eigenlijk is er maar één conclusie. Alle goede intenties van de hulpverleners ten spijt, het maakt geen verschil. Wij staan er alleen voor. Als je maar lang genoeg wacht, gaat het vanzelf over.