Eind oktober kwam een telefoontje van het buurtteam dat de beschikking voor begeleid kamerbewoning was afgegeven én dat er onmiddellijk plek was. Of wij na het weekend wilden laten weten of wij gebruik wilden maken van de mogelijkheid. Onze wereld stond even op z’n kop. Hoe vertellen wij het onze jongste pleegzoon? Twijfel of wij niet nog moesten wachten, omdat wij na de crisis in juni relatief rustige maanden hebben gehad. De pleegouderondersteuning leek juist aan te slaan. De relatie is steviger. Kan hij overzien waar hij ja tegen zegt? Is er genoeg toezicht? Allerlei angsten spookten door mijn hoofd, als….
Hij is verhuisd. Wij hebben hem met z’n allen verhuisd. Er een feestje van gemaakt met alle kinderen. Wij hebben gezamenlijk gegeten en onze oudste heeft hem naar zijn kamer begeleid. En wij reden terug naar het stille grote huis.
Ik mis hem. Met al zijn gemok, zijn ontoegankelijkheid, zijn nooit zeggen “oké, dat doe ik”. Maak me zorgen om zijn persoonlijke hygiëne, of hij goed genoeg voor zichzelf zorgt, of hij aansluiting vindt en niet eenzaam op zijn kamer zit. Of hij de weg naar ons huis kan vinden, en er niet voor kiest om ons niet meer te zien.
De eerste weken deed hij verwoede pogingen om niet te komen. Om te laten merken dat hij het zelf kan. Hij heeft ons nodig voor het aanschaffen van een tv, voor zijn telefoonabonnement, en voor de zaken op school. Gelukkig. Hij komt al iets vaker. Wij zorgen dat wij elke week contact hebben, proberen momenten te organiseren, al is het maar heel even.
Het is het einde van een tijdperk, 9 jaar pleegzorg, met veel gedachten over de zinvolheid van deze vorm van ondersteuning. Wij hebben ons huis open gesteld, de kinderen welkom geheten en hen een veilig wonen geboden, ze opgenomen in ons gezin, in onze families. Ze onvoorwaardelijk geaccepteerd, met al hun bagage.
Ik hoop dat de kinderen een deel blijven van ons leven. Dat zij onze hulp, liefde en het familieleven blijven omarmen. In de afgelopen jaren ben ik zoveel van ze gaan houden, dat ik nu worstel met het loslaten en met vragen of ik genoeg heb gedaan, of mijn bijdrage de juiste was.
Vanavond was onze oudste pleegzoon mopperend bij ons. Door de sneeuw, kon hij niet fietsen naar zijn werk. Hij zou met de bus gaan. Een paar minuten na zijn vertrek, belde hij. In een plas getrapt, geen bus te zien, kortom ellende. Maar géén directe vraag. Hem toch maar opgehaald en naar zijn werk gebracht. Hij was blij met de hulp en realiseerde zich dat hij behoorlijk aan het mopperen was. En ik was blij, want ik wil graag helpen als het kan. Inmiddels heb ik wel geleerd dat ik rustig moet wachten tot een vraag komt. Want als onze prachtige zonen zelf hulp vragen, dan sluit het goed aan op wat zij nodig hebben.
Negen jaar zorg; heeft het zin? Ja, hoewel wij hele zware jaren hebben meegemaakt, is het méér dan de moeite waard. Dankbaar dat wij een stukje mee mochten lopen in het leven van deze twee mooie jongens. Wij hebben deelgenoot kunnen zijn van hun worsteling om op te groeien in een ander thuis, om hun persoonlijke geschiedenis te leren accepteren. De afgelopen jaren hebben ons ook veel geleerd over onszelf. Makkelijk was het niet. Het grootste cadeau is dat zij ons uiteindelijk zijn gaan vertrouwen en dat wij een thuisbasis vormen.
Het einde van een tijdperk. Is dit echt het einde van pleegzorg? Ben nog aan het twijfelen, er zijn zo veel jongeren die een plek zoeken, ik ben zo geneigd om te zeggen – kom maar op. Maar nu nog even niet.