Het is winter, maar het lijkt wel herfst. De wind giert om het huis, afgewisseld met mooie zachte momenten. Het wisselende weer weerspiegelt mijn gevoel. Ik luister naar de prachtige ideeën voor monologen en wat diens meer zij. De Kersentuin trekt aan me voorbij. Ik luister op een afstand naar de mooie klanken van zijn gitaar. Ik hoor de skype gesprekken door de nacht heen.
Mijn gevoel verkeert in een soort niemandsland. Het is niet ongezellig in huis. Het loslaten van alle ergernissen lukt redelijk. Ik kijk niet meer in zijn kamer. Vraag slechts één keer en als hij het niet doet, dan laat ik het voor wat het is. Mijn opdracht is loslaten. Hem de ruimte geven om het zelf te doen. En zo niet, dan niet.
Het voelt vooral niet. Niet praten, laten gebeuren – dat staat ver van mij af. Ik ben (te) taakgericht en stel zelden uit wat er moet gebeuren. Erger nog, ik vind geen rust voordat ik mijn lijstjes heb afgewerkt. Ik zie nog niet veel verschil. Ik vraag er niet naar en ik laat hem zijn eigen tempo kiezen.
Wanneer zou ik tevreden zijn? Als ik zou zien dat hij op zijn eigen manier vorm geeft aan zijn leven. Zijn oma opzoekt, de relatie met vrienden en familie onderhoudt en een deel uitmaakt van ons gezin. Dus echt geïnteresseerd is in wat er om hem heen gebeurt. Niet vragen omdat het hoort. De focus niet alleen op het eigen welbevinden hebben.
Ik merk ook dat ik het moeilijk vind om op deze manier een relatie te onderhouden. Het voelt als niemandsland en is dus ook niet van mij. Een kind op kamers in mijn huis. En dan nog niet echt . Hij vraagt wat er voor hem gekookt is, zodat hij het mee kan nemen.
Hij is weinig thuis, gaat ’s avonds naar school en slaapt lang uit. Dan werkt hij aan opdrachten en gaat naar school. In huis doet hij niets – althans niet uit zichzelf. Hij werkt weinig en onderneemt geen zichtbare actie om meer te verdienen. Terwijl hij weet dat hij zo niet zelfstandig kan zijn. Hij krijgt begeleiding, ik hoop dat dit helpt om actie te ondernemen.
Wat is voor ons de volgende stap? Op welke manier kunnen wij hem helpen om een stapje te nemen richting meer verantwoordelijkheid. Hem verantwoordelijk maken voor zijn eigen was? Hem stimuleren ( =lees zeuren) aan sport te gaan doen? Het lijkt of wij geen invloed hebben, dat alles wat wij zeggen niet beklijfd. Toch wil ik leuke dingen samen doen, genieten van gesprekken én hem een stapje verder helpen. Ik wil niet toekijken en hopen dat hij de draad oppakt.
Het is eind februari en wat is er veranderd?