Onze pleegzoon kwam op 6 december 2009 in ons gezin. Hij was 13 jaar en kwam vanuit een crisisopvangplaats. Zijn vader was niet in staat om voor hem te zorgen, zijn moeder evenmin. Nadat wij kennis hadden gemaakt, leek het of zijn vader vrede had met de situatie. Hij was heel blij dat zijn zoon een plek gevonden had. Op 21 december stierf hij. De voorafgaande dagen stonden in het teken van waken, halen en brengen. Wij maakten kennis met een familie in nood. De crematie was de 24ste. We namen onze pleegzoon mee naar huis. Hoe troost je een jongen die je nauwelijks kent? Die geen arm of een knuffel accepteert? Die nog volkomen ontwricht is? In een tijd waarin het gezin centraal staat?
We hebben op kerstavond gegeten met vrienden, een ontlading zo leek het. Bij binnenkomst was onze pleegzoon heel verbaasd. Waar was Marjan? Hij had de namen van onze twee mannelijke vrienden gehoord als die van een hetero-stel. Wij hebben het zo gelaten. Sindsdien heet één van hen Marjan. Onze pleegzoon had die avond ‘buikpijn van het lachen’.
Eerste kerstdag vierden we bij mijn familie. Onze pleegzoon maakte kennis met 19 mensen. Het huis was vol kinderen. Het was onwerkelijk, wij gaven een cadeau, iets te groot voor de gelegenheid. De kerstdagen waren mooi en we zijn dichter tot elkaar gekomen. We hebben samen een bijzondere start gemaakt: een afscheid en een begin.