Zijn heldere kinderstem klinkt opgewekt in het vroege ochtenduur. Hij zorgt er dagelijks voor dat hij mij nog even ziet, voordat ik naar mijn werk ga. Twee maanden woont D nu bij ons. En ik realiseerde me vanmorgen dat hij er echt bij hoort. Ons gezin is ingrijpend veranderd. De jongens doen het samen héél goed. Super om te zien hoe onze oudste pleegzoon een belangrijke rol speelt. Hij heeft een natuurlijk talent om D met een grap, met theater te laten doen wat hij moet doen. Ik geniet van de drukte, de levens die zich ontwikkelen, waar je een bijdrage aan kunt leveren, door ruimte, structuur en geborgenheid te bieden.
Hij vult een plek in ons gezin en neemt daarbij zijn eigenheid mee. Dus wij ontdekken dat hij eigenwijs is, dat hij ondernemend is, hoe hij reageert als hij moe is. Hij gaat met plezier naar school met de fiets en de bus. Huiswerk maken is niet zijn ding, een dagelijks terugkerend gesprek. Zijn familie speelt een grote rol in zijn leven, en daarmee nu ook in dat van ons. Hij zingt veel mee, met de liedjes op zijn koptelefoon. Naar bed brengen is een gezellig ritueel.
Hij verrast me, verbaast me, vertedert me – en ik realiseer me dat ik onbewust me had ingesteld op een kind zoals ons eerste pleegkind. En hoewel hun levens parallellen vertonen, verschillen ze dag en nacht. Dus wij worden geconfronteerd met een onverwacht telefoontje dat hij bij een vriendje is, waarvan je de naam niet kent, met heldere wensen “ik wil op dansles”, met assertiviteit “jullie praten, maar nu wil ik aandacht”, met het willen hebben van het laatste woord “toch”. Kortom een unieke, prachtige jongen die ons leven verrijkt.